Tijdens mijn gesprekken bij PsyQ kom ik er steeds weer achter hoeveel effect de propaganda van het kapitaal heeft. Als ik vertel over de dwangarbeid bij Burgerhout en IKEA kijken ze me aan alsof ik een eng sprookje vertel. Dat ik bij IKEA pas toen ik al een dag had gewerkt te horen kreeg dat ik niet betaald zou worden:“ Jij bent het niet waard om betaald te krijgen voor het werk dat jij doet.” begrijpen ze niet. Dat ik vervolgens bedreigd ben door een ambtenaar:” Jij gaat dit doen, doe jij dat niet dan pak ik jouw uitkering af.” hebben ze nooit eerder gehoord. Dat een ambtenaar van de sociale dienst zegt dat als hij mijn vader was geweest hij mij ook had mishandeld vinden ze zelfs moeilijk te geloven.

Een vrouw vroeg mij of ik mag solliciteren als ik een vacature tegenkom waar ik geschikt voor ben. Ik dacht dat ze een grapje maakte of mij wilde provoceren. Helaas geloven werkenden het echt. Dat het werk dat ik in het verleden heb gedaan inmiddels onbetaalde dwangarbeid is vinden ze vreemd. Ze zei zelfs: “Maar het is toch de bedoeling dat je na een participatiebaan, stage of hoe heet dat? Leerwerkplek, een betaalde baan krijgt.” Ze gaf toe er niets van af te weten.

Ik heb haar uitgelegd dat als de stage, participatiebaan, leerwerkplek of welke vorm van dwangarbeid dan ook is afgelopen de dwangarbeider gewoon in de bijstand moet blijven. Het bedrijf krijgt dan een nieuwe dwangarbeider. IKEA doet het schaamteloos, bij Burgerhout liegen ze over een opleiding. Dat een bedrijf als Meesterwerk is opgericht om te zorgen dat de slaven van de gemeente gratis te werk gesteld worden bij Burgerhout, Muelink en Grol wist ze niet. Nu wel. Een bedrijf dat is opgericht als mensen-, als slavenhandelaar. Het bestaat echt in Nederland in 2019. Werkenden weten het niet of willen het niet weten. Zien het niet of willen het niet zien.

Ik heb haar verteld over de straffen die ik heb gehad voor het zelf betaald werk vinden. Over de ambtenaar die mij liet weten hoe dom het is om te proberen uit de bijstand, uit de macht van de gemeente te ontsnappen. “Jij weet er natuurlijk veel meer van.” zei ze. “Helaas wel.” antwoordde ik.

Dat het pijn doet dat (nu nog) betaald werkenden mij telkens weer duidelijk maken dat ik niet wil werken begreep ze. Hoeveel pijn het deed dat een medewerker van de gemeente, geen ambtenaar maar een zogenaamd begeleider van Bijstand op Maat mijn vertrouwen moest winnen om vervolgens samen met een ambtenaar in de aanval te gaan:” Als jij geen uitkering wilt was jij wel bij de plantsoenendienst gaan werken.” begreep ze. Dat ze bij de plantsoenendienst de mensen ook niet betalen ondanks de posters in de stad wist ze niet. De zogenaamd begeleider wist het wel. Juist daarom vinden ze het leuk om zulke opmerkingen te maken. Het doet pijn. Inmiddels heb ik nieuwe begeleiders bij Bijstand op Maat. Dat gaat (tot nu toe) goed.

Maar ze kunnen de gemeente niet veranderen bij PsyQ. De gemeente kan alleen zichzelf veranderen. Uit gesprekken met de gemeente begrijp ik dat ze daar mee bezig zijn maar mijn wantrouwen is groot. Heel groot.

Of PsyQ mij kan veranderen moet blijken. Ik blijf me afvragen of ik ooit leer omgaan met de haat. De haat die ik al ken sinds ik een klein jongetje ben.

Gisteren heb ik bij de kringloop werkkleding gekocht. Werkkleding is een autobiografie van Jan Wolkers.

Alexsander Hesse 2019


Wat ik met veel meer plezier schrijf dan alles over de bijstand:
Vakantieliefde. Zwijmelen over een meisje waar ik lang geleden veel te klef mee was.
Rondje Stadspark. Lekker een rondje wandelen.
De maanmuis. Ik heb er mijn spreekbeurt over gehouden.


Inhoud.


0 reacties

Geef een antwoord

Avatar plaatshouder

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.