Vandaag is in Steenwijk het Stonehenge Festival. Er spelen bands die ik graag wil zien, ik heb een kaart en toch heb ik besloten niet te gaan. Ik kan niet. Ik heb nog altijd de ziekte van uitkering en het wordt er niet beter op. Nog altijd moeten ambtenaren mij duidelijk maken dat ik ervoor kies om ziek te zijn. Natuurlijk mogen ze mij het medicijn met de naam “werk” niet verstrekken. In Nederland zijn er regels voor werk. Iemand die werk verricht moet er loon voor krijgen en ik woon in een stad met een wethouder van een partij die vindt dat werk niet betaald hoeft te worden. Er zijn inmiddels zoveel mensen besmet met uitkering dat ongeschoold werk in Groningen niet meer gedaan wordt voor loon maar onder bedreiging van een ambtenaar.
Inmiddels heeft de gemeente Groningen verschillende projecten bedacht om mensen die de ziekte (nog) niet hebben duidelijk te maken dat het de eigen schuld is van mensen met de ziekte. De bekendste zijn: zelf aan het werk, kansen in kaart en natuurlijk bijstand op maat. Die laatste is nog volop bezig en helaas niet alleen bedoeld om werkenden te overtuigen dat de ziekte van uitkering een keuze is maar, zo is inmiddels gebleken, ook om mensen met de ziekte nog verder in een isolement te drukken door ze duidelijk te maken dat ze zelf voor de ziekte hebben gekozen. Opmerkingen als:” Als jij geen uitkering wilt was jij wel bij de plantsoenendienst gaan werken.” of “ik moet jou duidelijk maken dat jij gewoon 40 uur kunt gaan werken.” zijn heel normaal. Dat ik nog nooit een aanbod van de plantsoenendienst heb gehad laat staan geweigerd doet er niet toe. De vraag waar ik dan direct kan beginnen wordt natuurlijk ook niet beantwoord. Ik mag immers helemaal niet betaald aan het werk. Ik heb uitkering. Chronische uitkering.
Het beoogde effect van deze en andere opmerkingen van verschillende ambtenaren wordt echter wel bereikt. Ik blijf thuis. Ik ga niet weg omdat ik weet dat er bekenden komen, dat ik de vraag krijg hoe het gaat. Vaak doe ik het af met:” Goed.” Maar ik kan het niet langer. Ik voel de pijn en de pijn begint ondragelijk te worden. De haat van de medewerkers van Gijsbertsen waarvan er zelfs één beweerde dat zij dat nooit zou doen waarna ze volledig los ging:” Jij hoeft geen uitkering, jij kunt je uitkering gewoon stoppen en aan het werk gaan. Gewoon je uitkering stoppen en naar een uitzendbureau.” Mensen met de ziekte snappen waarom ik eerst de uitkering moet stoppen en daarna naar een uitzendbureau. De ramen hangen vol met vacatures voor ongeschoold werk. Helaas krijg je binnen te horen dat het er hangt ter inschrijving. Als je dan verteld dat je al een tijd ingeschreven staat is het:” Nee, dan hebben we niets voor jou.” Even daarvoor had de ambtenaar aangegeven hoe dom ik ben omdat ik na twee keer tien weken geen inkomen als straf voor werken nog twee ontsnappingspogingen heb gedaan. “Ik was na twee keer gestopt.” zei ze. Want ze weet natuurlijk heel goed dat mijn volgende poging om van de ziekte af te komen nog harder bestraft gaat worden. De enige manier om vrij te zijn is de dood. Dat weten de ambtenaren en dat is dan ook waar ze mij van moeten overtuigen. Dat overtuigen is ze gelukt, helaas heb ik niet het lef om mijn polsen door te snijden en ben ik samen met vele anderen bedrogen door Coöperatie Laatste Wil die zijn geld verdiend over de ruggen van mensen die eindelijk vrij willen zijn.
Ze zeggen dat ik het naast mij neer moet leggen, leuke dingen moet doen maar dat kan ik niet. Ik kan de haat niet loslaten en dat weten ze. Juist daarom doen ze het, juist daarom geeft de wethouder zijn ambtenaren opdracht om mij duidelijk te maken dat dood de enige oplossing is voor mijn probleem. De enige oplossing voor mij, het probleem.
Aankomende dinsdag heb ik een afspraak met de man die professioneel persoonlijk begeleider met bijstandservaring genoemd wordt. Ik heb hem in de mail gevraagd of hij mij één keer wil helpen. Ik heb hem gevraagd of hij aanstaande dinsdag een pil of poeder mee wil nemen waardoor ik eindelijk verlost ben van de haat, van de ziekte, van de wethouder die ons niet ziet als mensen maar als gebruiksartikelen die het, zoals mij al eens door een medewerker van hem is verteld, niet waard zijn om betaald te krijgen voor het werk dat we doen.
De afgelopen maanden heb ik meerdere stukken geschreven over de gemeente Groningen en wat ze doen om mensen in de bijstand duidelijk te maken dat ze het leven niet waard zijn. Ik heb me laten overtuigen die stukken niet te plaatsen, dat het goed komt. Ze kunnen heel overtuigend zijn om daarna zonder enige schaamte hun haat te laten blijken. Ik kan niet verder, ik ben ziek. Ik ben al jaren ziek en ik word doelbewust ziek gehouden. 25 januari 2019 moet ik me melden bij PSYQ. Ruim een half jaar nadat ik mij via mijn huisarts in opdracht van een medewerker van Gijsbertsen (nadat ze eerst had geprobeerd mij te overtuigen dat ik zelf kies voor een uitkering omdat ze weet hoeveel pijn zo’n opmerking mij doet) heb aangemeld. Want mocht ik dan eindelijk toch mijzelf van de ziekte bevrijden is dat natuurlijk een geweldig excuus voor onze GroenLinks wethouder:”Hij was geestelijk niet in orde, wij kunnen er niets aan doen. Hij was ziek. Hij had al een afspraak.”
Als hij dat beweerd, vraag hem dan eens naar de mail die ik hem stuurde op 4 februari 2018.
Alexsander Hesse 2018
Meer werk en bijstand:
Ongewoon aan het werk. Veel mensen vinden het nu nog gewoon om betaald te werken.
Breken. Wat ze doen om mensen klaar te stomen voor dwangarbeid.
Andere tijden. Toen werk nog betaald werd.
Inhoud.
1 reactie
Liesbeth van der Hoop · 8 maart 2019 op 16:01
Je noemt steeds partijen als Groen Links of D66? Er zijn toch ook nog andere (christelijke) partijen die er anders over denken? Je bent in een vicieuze cirkel beland en dat is toch het laatste wat je wil. Ik hoop echt dat het meer bekend gaat worden hoe er omgegaan wordt met kwetsbare mensen, want dat zijn de mensen die afhankelijk gemaakt worden op deze manier.