48.

Vandaag word ik 48. Er zijn mensen die zouden zeggen:” Vandaag vier ik mijn 48e verjaardag.” maar ik heb niets te vieren. Ik ben 48 geworden, iets dat ik eind vorig jaar niet had verwacht en eerlijk is eerlijk ook nu nog niet kan geloven. Leeftijdsgenoten kunnen zeggen dat ze nog 20 jaar moeten werken. Ik kan zeggen dat ik nooit weer mag werken maar mensen die wel mogen werken geloven niet dat anderen niet mogen werken. Toch is het zo.

De gemeente Groningen heeft het jaren geleden al besloten en daar moet ik mij bij neerleggen, dat is mij op dag dat Covid-19 zijn intrede deed in Nederland nogmaals duidelijk gemaakt. Het was ook de dag dat deathmetalband Vader op zou treden in Amersfoort. Het ging niet door. Ik had een kaart maar na het gesprek waarin de ambtenaar nogmaals duidelijk moest maken dat het besluit van de gemeente Groningen nooit teruggedraaid gaat worden denk ik niet dat ik heen gegaan was. Het concert ging niet door en op dezelfde dag werd mijn laatste sprankje hoop om ooit nog mijn eigen inkomen te mogen verdienen de grond in geboord. Besluit is besluit. Befehl ist befehl.

Voor mijn verjaardag kreeg ik vier dichtbundels. Dat alle vier de dichters dood zijn realiseerde ik mij later pas. De gulle gever van de bundels was ik zelf want dankzij Corona kan er niemand op bezoek komen. Een bijkomend voordeel van het virus want ook zonder Corona zou er niemand langs zijn gekomen. Maar nu is dat de schuld van Corona. Van het boekje Rarekiek zijn de schrijvers anoniem, ik weet dus niet of de schrijvers nog leven. Zolang ik niet weet wie de schrijvers zijn leven ze nog, zijn ze dood of beide. Schrödinger’s schrijvers.

Vandaag, op mijn verjaardag, is het 2 jaar geleden dat twee ambtenaren de opdracht kregen mij, zoals zo vaak, te wijzen op mijn minderwaardigheid. Op het feit dat alleen een zelfgekozen dood mij uit de macht van mijn eigenaar, de gemeente Groningen, kan bevrijden. Ze moesten schreeuwen dat ik lui ben, niet wil werken, terwijl ze wisten en weten dat ik niets liever wil dan werken voor mijn geld. Een waardig bestaan. Niet hoeven uitleggen dat ik het, zoals de gemeente mij meerdere keren duidelijk heeft gemaakt, niet waard ben om betaald te worden als ik werk.

Vandaag is het tot nu toe rustig. Toch verwacht ik nog een actie van de gemeente omdat ze daar natuurlijk heel goed weten dat de kans op zelfmoord op een verjaardag groter is. Zelfs toen ik eind vorig jaar op het punt stond om mijn leven te beëindigen bleven ze mij onder druk zetten en ook de afgelopen maanden zijn ze daarmee door gegaan. Zelfs de politie en buurtagent stonden voor mijn deur en belden om er op te wijzen dat ik minderwaardig ben en het beste een eind aan mijn leven kan maken. Toch leef ik nog. Zelfs na de anonieme valse aangifte pleegde ik geen zelfmoord. Al was ik het van plan want het maakte mij duidelijk dat de gemeente Groningen steeds verder zou gaan om mij duidelijk te maken dat ik toch echt dood moet. Een hek stond mij in de weg.

Vandaag word ik 48 en omdat niemand anders het doet zal ik het zelf maar doen. Ik wil mijzelf complimenteren dat ik het zo lang volgehouden heb. Eerst mijn jeugd en de afgelopen jaren de gemeente Groningen die van geen ophouden weet. Die mij duidelijk maakt dat niet de mishandelaar maar het mishandelde kind schuld is aan de mishandeling. De gemeente Groningen die mij als eigendom ziet en weigert mij ook maar het kleinste deel van mijn eigen wil terug te geven. Toch leef ik nog.

Ook vandaag zal ik niet doen wat de gemeente Groningen zo graag zou willen. Vanavond drink ik een biertje, eet een gebakje, een worstje, een kaasje, een zakje chips en morgen schijt ik de van 1 januari bekende kleuren en geuren. En overmorgen? Volgende week? Ik weet het niet. Als ik de rust die ik nodig heb krijg dan blijf ik jullie nog even lastig vallen met mijn schrijverij. Werken zal helaas nooit weer mogen. Het doet pijn, ik zal er mee moeten leren leven maar sinds het definitief is kan ik mij er nog altijd niet bij neerleggen. Hoe leg ik uit dat ik niet mag werken? Dat ik volgens de gemeente Groningen minderwaardig ben?

Hoe vertel ik dat als iemand vraagt wat ik doe voor de kost tijdens een concert waar ik toch al niet zo vrolijk sta uit angst voor juist die vraag? Uit angst voor de vernedering omdat geen waardig werkende geloofd dat ik van mijn eigenaar, de gemeente Groningen, niet mag werken. Omdat waardig werkenden vinden dat ik iets terug moet doen voor mijn uitkering. Omdat waardig werkenden vinden dat zij wel maar ik niet betaald hoef te worden voor werk. Hoe ga ik daarmee om? Hoe ga ik om met die haat? Ik weet het niet. Ik vraag me af of ik het ooit zal weten. Ik vraag me af of ik ooit zal begrijpen dat een gemeente zijn ambtenaren opdraagt om mij zo kapot te maken. Ik vraag me af of ik ooit de ambtenaren zal begrijpen die er aan mee doen, die genieten van mijn pijn, van mijn tranen. Ik denk dat ik het nooit zal begrijpen. Ik zou het niet kunnen.

Misschien is juist dat wel de reden dat ik verder moet. Dat ik ooit zal begrijpen hoe mensen zo ziek in hun hoofd worden dat ze anderen hun eigenwaarde afpakken. Dat ze anderen het leven niet gunnen. Dat ze als wethouder bedrijven oproepen personeel te ontslaan omdat het werk veel goedkoper door bijstandsslaven gedaan kan worden. Dat ze voor diezelfde partij in de oppositie doen alsof ze het opnemen voor de mensen die ze in de coalitie kapot maken. Hoe hypocriet kunnen mensen zijn? En hoe kan het dat die mensen er mee weg komen? Dat die mensen nog stemmen krijgen? De meeste stemmen. Hoeveel haat leeft er in deze stad, hoeveel haat is er tegen mij, dat een ruime meerderheid op een partij stemt die mij wil zien sterven? Wat heb ik die mensen ooit aangedaan dat ze mij liever zien sterven dan werken voor mijn geld?

Ik ben 48. Ik ben ouder dan ik verwacht had te worden. Op naar de 50!

Gandhi zei:” Eerst wordt je genegeerd, dan uitgelachen, dan bevochten en uiteindelijk win je.” Inzetten van de politie geeft aan dat ik bij stap drie ben. Nog één stap te gaan. Dan kan ik nu toch niet alsnog opgeven? Dan moet ik ondanks de pijn in mijn hoofd, de tranen en de propaganda van de gemeente Groningen nog even volhouden. Tot het echt niet meer gaat. Tot de gemeente Groningen en de meerheid van de inwoners hebben bereikt wat ze willen bereiken. Mijn dood! Maar tot die tijd blijf ik leven. Dat beloof ik.

Van harte gefeliciteerd met mijn verjaardag!
Ja, dank mij wel.

Alexsander Hesse 2020


Meer ouderdomsverschijnselen:
Ouder. Een rondeel.
Oude series, nieuwe series. Ik ken de originele nog.
Tejo, ik begrijp dat ik het niet begreep. Nu snap ik em wel.


Inhoud.