Het is zaterdagochtend, ik zit lekker een muziekje te luisteren. Hekatomb van Funeral Mist. Het is kwart over tien. De intercombel gaat. Ik verwacht niemand, ik verwacht nooit iemand, maar neem toch op. “Ik heb even een vraagje.” hoor ik een mannenstem zeggen.” Enige tijd geleden hebben de hoofdbewoners aangegeven niet meer bezocht te willen worden door Jehova’s getuigen is dat nog steeds zo?” “Dat is nog steeds zo.” antwoord ik geïrriteerd.
Wat een lef. Nog geen jaar geleden heb ik die kindermishandelingspromoters aangegeven niets van ze te willen horen. Sterker nog, ik heb aangegeven dat de eerstvolgende van die club een klap op zijn muil kan verwachten en nu durven ze, laf via de intercom, te vragen of ik nog altijd niet bezocht wil worden. Wat denkt dat volk? Dat ik nu wel voor kindermishandeling ben? Dat ik nu wel wil luisteren naar leugens over hun sprookjesgod? Dacht het toch niet!
De heer is mijn herder
hij lacht ons reeds toen
wie zoet is krijgt lekkers
wie stout is de roe.
Alexsander Hesse 2019
Meer lezen:
Pessimisme kun je leren! Dubbelinterview met Lévi Weemoedt en Ôzcan Akyol.
Na ruim een maand zonder alcohol. Een katertje.
Kapitalisme boven religie. Geld boven god.
Inhoud.
0 reacties