Bij ons in de straat op de hoek woonde een jongetje. Zijn ouders hadden een pension. Vaak hadden ze het druk met de gasten, de man in de bediening en de vrouw, zo werd verteld, in de slaapkamer. De man was een gezellige prater en als de man niet de reden was waarvoor de gasten terugkwamen dan was het de vrouw wel. Er stonden veel fabrieken in het dorp en er was een haven. Aan slapers voor één of meer nachten geen gebrek.
Als ik ’s avonds in bed lag hoorde ik het jongetje wel eens door de straat lallen. Praten of schreeuwen tegen niemand. Hij was van mijn leeftijd en kreeg geen aandacht van zijn ouders. Zijn ouders hadden geen god, zijn ouders hadden gasten en ook gasten gaan voor het kind. Ik hoorde van buurtgenoten dat hij vaak op straat zwierf. Dan kreeg hij een zak snoepjes mee. Hij liep op straat snoepjes te strooien terwijl er geen andere kinderen in de buurt waren. Uit pure verveling, dat kan niet anders. Aandacht van zijn ouders kreeg hij niet.
Het jongetje is opgegroeid in armoede. Niet in financiële armoede maar wel in armoede. Tijdens Sint Martinus’ Pronkjewailn afgelopen november werd in de Martinikerk in Groningen een film vertoond over armoede. Daarin werden ook andere vormen van armoede belicht. Zoals kinderen die geen aandacht krijgen van hun ouders, die verwaarloosd worden. Armoede hoeft niet per se financieel te zijn.
Alexsander Hesse 2019
Meer lezen:
Het dagelijks uur vervelen uit mijn jeugd. “Jij moet een uur over je huiswerk doen.”
Pauze. Even geen sociale media.
Rondje Stadspark. Wandelen door het park.
Inhoud.
0 reacties