We hadden middagdienst bij verzinkerij Johan Vis in Amsterdam en zouden de wedstrijd derhalve niet kunnen zien. We kregen de keuze om toch te kijken en na de wedstrijd de overige twee uur te werken of gewoon tot 23:00 uur door te werken en de wedstrijd, de halve finale van het WK voetbal, te missen. De wedstrijd begon om 21:00 uur. Er was onenigheid, want Brazilië dus verliezen dus waarom kijken? Anderen gaven ons een kans en wilden persé kijken. De meerderheid, waaronder ik, wilde kijken en we keken.
Patrick Kluivert scoorde in de 87e minuut de 1-1. Verlenging. We bleven kijken ondanks gemor van enkele voetbalhaters. Anderen beweerden dat ze bang waren te laat thuis te zijn. Bang voor de vrouw.
Toen het uitdraaide op penalty’s liep één van de collega’s de trap af en ging aan het werk. Hij kon het niet aanzien, Nederland en penalty’s was in die jaren een dodelijke combinatie en dat bleek. We verloren. Ik bedoel natuurlijk, ze verloren. Het is, was en zal altijd zijn, we hebben gewonnen en ze hebben verloren. We horen bij de winnaars, zodra er verloren wordt horen we er niet meer bij. In die periode had ik nog vrienden. Nu ik al jaren geen werk meer heb hoor ik er niet meer bij. Ik heb verloren.
Teleurgesteld liepen we de trap af naar de werkvloer. We hebben de twee uur die we nog moesten in stilte gewerkt. Bij het hotel was het stil. Een biertje hadden we geen zin in. We zijn zwijgend naar onze kamers gelopen. Ik heb er geen minuut slechter of minder om geslapen. Moe dat ik was van het werk. Het harde werken dat toen nog gewoon betaald werd. Op 07-07-1998.
Alexsander Hesse 2019
Meer:
Wil jij je eigen inkomen verdienen? Propaganda, het gaat om onbetaalde dwangarbeid.
Geen festival, ziek! Ziek gemaakt door de gemeente.
Alles kleiner dan drie. Ik begreep er niets van.
Inhoud.
0 reacties