Als je vlak bij een jeneverstokerij woont word je dronken van de geur. “Als je het ruikt hoef je al geen drank meer.” is mij ooit verteld. Niet vreemd dus dat ik dolgelukkig was toen mijn nieuwe woning tegen een koekfabriek, Knol’s koek, aan bleek te staan. Het effect is niet hetzelfde. Eerder het tegenovergestelde, van de geur krijg ik juist zin in koek. De mensen in de flat waar ik woon zijn, zo vermoed ik, de beste klanten van de koekfabriek. Er zit een winkeltje bij Knol’s koek waar ze de koek zo uit de fabriek verkopen. Eerlijk is eerlijk, ik ben zelf nog nooit in het winkeltje geweest. Vaak aan gedacht maar nooit die deur opengetrokken om een koek, echte Groninger koek, te kopen. En nu is het te laat. De fabriek is afgebrand en het winkeltje is dicht. Houten platen voor de ramen voorkomen dat ik naar binnen kan kijken. Met spijt. Had ik maar één keer een koek gehaald. Met weemoed denk ik aan de geur van Groninger koek. Ook de geur van een brandende fabriek zit in mijn hoofd. De geur die weken is blijven hangen zoals de geur van koek bleef hangen.
Als ik op de galerij sta zie ik hoe de fabriek wordt afgebroken. Er staan containers achter de fabriek waar alles wat in de fabriek stond inmiddels in is verdwenen. Alleen het dak staat nog. Voor hoe lang weet ik niet. Als de containers zijn verdwenen zullen ook de restanten van de koekfabriek zijn verdwenen. Ze zullen de geur van de brand meenemen zoals de brand de geur van koek heeft meegenomen. Groninger koek. Zoals alleen de buurman het kon laten ruiken.
Alexsander Hesse 2018
Ook met eten:
Een ijshoorntje voor een mening. Weg mening.
Voedertijd. Je kunt er de klok op gelijk zetten.
De ontbijtclub. Ik was niet de enige.
Inhoud.
0 reacties