Gisteren mocht ik mij bij de dokterspost melden voor de griepspuit. Er stonden drie dames de spuitjes te geven en één mevrouw nam de brieven in ontvangst waarmee wij uitgenodigd waren. Ik sluit netjes aan achter de man voor mij terwijl een iets oudere bejaarde mij links weet in te halen. Iedere patiënt voor mij krijgt te horen dat hij zijn arm moet ontspannen en ik besluit de spuitmevrouw die moeite te besparen door mijn arm volledig ontspannen naast mijn lichaam te houden. “Arm even ontspannen.” zegt ze. Ik heb het vermoeden dat het gaat om een standaard zinnetje dat ze leren op de spuitjesgeefmevrouwenopleiding.
Ze drukt de spuit in mijn arm. Even denk ik aan de keer dat er bloed afgenomen moest worden. De bloedafneemmevrouw kon de ader niet vinden en in plaats van de naald uit mijn arm te halen voor een nieuwe poging dacht die dame dat rondjes draaien met de naald in mijn arm ook zou zorgen voor bloed in de naald. Dat was niet het geval. Gelukkig gaat de griepspuit sneller en vooral pijnlozer. De naald gaat in één vloeiende beweging naar binnen en net zo makkelijk weer naar buiten. “Even een pleister er op,” zegt ze,” er komt een drupje uit.”
Alexsander Hesse 2018
Ook woorden die zinnen vormen die een verhaal zijn:
Voedertijd. Kun je aan de tijd zien dat je honger hebt?
Alleen de achterkant. Hij wordt nieuwsgierig naar de voorkant.
58 zonder ui. Over zijn nieuwe en oude favoriete pizza.
Inhoud.
0 reacties