De vliegtuigen strepen de verder wolkeloze hemel. Volgens de kalender is het herfst, volgens het uitzicht vanachter het raam is het zomer en volgens buienradar blijft het droog. Ik zoek mijn zonnebril op, smeer me in met factor 25, kleed me in een short en shirt en wandel vol goede moed de buitenlucht in. Een fris windje op de galerij doet mij de pret niet drukken. Als ik de flat uitloop zie ik mensen in jassen, lange broeken en een enkeling heeft een muts op. Mij maken ze niet gek, de zon schijnt en het is mooi weer.
Mijzelf overtuigen van een temperatuur die er niet is blijkt al snel zijn grens te hebben. Bij de eerste sneeuwbal in mijn gezicht besluit ik naar binnen te gaan. Het zag er zo mooi uit. De zon straalt door de strepen van de vliegtuigen en de strepen die achter zijn gebleven na mijn poging het raam te wassen.
Gevoelstemperatuur. Echt zo’n woord dat er ineens is en nu niet meer weg te denken valt. Wie het ooit bedacht heeft weet ik niet maar toch vind ik het onzin. Het is 6 graden als het 6 graden is en geen 2. Als het 6 graden is voelt het als 6 graden want dat is het en zo voelt dat dus. Je weet pas hoe 2 graden voelt als het 2 graden is. Een sneeuwbal in je gezicht voelt ook niet als een baksteen in je gezicht maar als een sneeuwbal. Eventueel met een baksteen erin. Ik heb het gevoel dat het een lange koude winter gaat worden. Short en shirt gaan via de wasmachine de kast in. Tot volgend jaar.
Alexsander Hesse 2018
Wat ook te lezen valt:
Werkloosheid booming business. Een banenmarkt, hij heeft er geen vertrouwen in.
Herkend. Hij wordt herkend maar niet als zichzelf.
Haar eerste vriendje. Pappa is er niet blij mee.
Inhoud.
0 reacties