Nadat ik in 1990 van de MAVO kwam ging ik naar het MLO, het Middelbaar Laboratorium Onderwijs. Op de MAVO had ik het pretpakket met de vakken Nederlands, Engels, Wiskunde, Natuurkunde, Scheikunde en Economie. Alles op D-niveau. Omdat ik kleurenblind ben vroeg ik voordat ik mij inschreef voor de opleiding of dat een probleem was. Het was geen enkel probleem. Bij de eerste praktijk les scheikunde moesten we twee vloeistoffen mengen in een reageerbuisje tot het eerste kleurverschil. In het reageerbuisje zat een vloeistof en hieraan moest een andere vloeistof toegevoegd worden. Mijn reageerbuisje bleek te klein. De leraar vroeg waar ik mee bezig was en ik vertelde hem dat ik kleurenblind ben. “Dan kun je deze opleiding helemaal niet doen!” was zijn reactie. Ik was een illusie armer.
Dan maar aan het werk.
Ik mocht voor Randstad aan het werk bij Wagenborg in Delfzijl, hier hadden ze loodsen met pakketten houten balken en om die op elkaar te stapelen moesten er blokjes tussen, mijn functie was blokjeslegger. Af en toe moest er een pakket opnieuw gestapeld worden samen met de heftruckchauffeur die er de oorzaak van was dat het pakket opnieuw gestapeld moest worden. Makkelijk werk en ik vond het leuk.
Na enige tijd mocht ik voor Wagenborg naar de haven, daar hadden ze een loods met meststof dat daar in zakken werd gedaan. Ik kon daar langere tijd blijven werken werd mij verteld. Ik zag mij al een contract voor onbepaalde tijd tekenen, ik had mijn plekje gevonden. Ik was nog jong en had weinig werk- en levenservaring dat mag duidelijk zijn.
In het begin mocht ik het wikkelapparaat bedienen waarmee het plastic om het pallet gewikkeld werd, afgewisseld met het hard op de noodstop slaan als er weer eens de nodige zakken van een pallet gevallen waren. De 50kg zakken mocht ik er toen nog zelf weer opgooien. Daarna mocht ik ook leren de zakken op te steken. Dit was handig voor als er een keer iemand van de vaste krachten vrij was, dan kon ik dat ook. Later leerde ik ook de heftruck en de shovel. Dat kon toen nog. Het waren andere tijden.
Ik had veel plezier in mijn werk, leuke collega’s, de voorman kwam elke dag even kijken en was tevreden. Verder zat de voorman in het hoofdgebouw van Wagenborg.
En toen gebeurde wat ik niet had verwacht. Nu weet ik dat als ik ergens werk via een uitzendbureau het elk moment kan gebeuren maar toen was het de bekende donderslag bij heldere hemel. De voorman wilde mij spreken, alleen. “Wij hebben volgende week geen werk meer voor jou.” Ik kon geen woord uitbrengen, stond met een mond vol tanden waarvan drie nep door een ongelukje op de lagere school. De voorman vertrok weer en voordat ik naar binnen ging rookte ik een peukje. Toen rookte ik nog. Het waren andere tijden.
De collega’s vroegen wat er was gebeurd en ik legde het uit. Een jongen belde de voorman. Het was echt waar, er was geen werk meer voor mij. De collega’s vonden het ook erg jammer, ik kon alles al en ze hadden me nodig. De voorman zou het ze de volgende week uitleggen.
Alsof het zo bedoeld was werd ik een week later op een ochtend mijn bed uit gebeld door Randstad, er was iemand ziek geworden bij Wagenborg, of ik weer heen wilde. Ik wilde weer heen, al was het alleen maar uit nieuwsgierigheid. Toen ik aan kwam fietsen zag ik een jongen staan, een junk dacht ik. Ik zette mijn fiets tegen de keet. Op slot! Toen ik mijn overall aan had zag ik dat de jongen ook een Wagenborg overall droeg, hij stelde zich voor als Klaas en vertelde dat hij was gestuurd door de sociale dienst, hij moest een half jaar werken bij Wagenborg, hij kreeg hiervoor in tegenstelling tot wat er nu gebeurd gewoon betaald. Wagenborg kreeg subsidie. Hij was bij Wagenborg aangeboden door de gemeente. Klaas bood mij in die paar dagen dat ik er toen nog werkte meermaals zijn excuses aan, hij had mijn baantje ingepikt en dat wilde hij niet. Klaas zat bij het wikkelapparaat, iets anders kon hij niet en wilde hij ook niet leren. Waarom? Langer dan een half jaar zou hij echt niet blijven!
Ik begreep het niet. Klaas wilde niet werken maar moest. Terwijl ik wel wilde werken maar niet mocht. Het waren andere tijden.
Maar sommige dingen veranderen nooit!
Alexsander Hesse 2016
Ook lang geleden:”
Stappen zoals toen. Hoe ging dat ook alweer?
Teleac. Hij is het niet vergeten.
Telefooncel. Ineens was hij weg.
Inhoud.
0 reacties