Om 15:30 uur moet ik mij bij CERTE aan het Damsterdiep melden voor een 24-uurs Holter ECG. Zoals gebruikelijk loop ik ruim 10 minuten voor de afgesproken tijd naar binnen. Ik mag in de wachtkamer plaatsnemen. Er staat een koffie automaat en ik heb nog tijd voldoende. Ik zit helemaal alleen in de wachtruimte waar radio Noord te horen is. Behalve een medewerkster die haar bureaustoel kwijt is heb ik geen aanspraak.
Ik word opgehaald uit de wachtkamer.
Ik loop achter een jonge dame naar de kamer waarin ze mij de elektroden opplakt. Ze telt mijn ribben, ik vraag mij af of dat bij iedereen kan maar durf niet te vragen. Ook de opmerking over minder ribben dan haar hou ik voor me. Binnen een kwartier sta ik weer buiten, de uitleg was kort en duidelijk. Ik vul gelijk in het dagboek, zonder:” Lief dagboek,” in wat ik ga doen. Lopen. Om kwart voor vier vertrek ik bij CERTE, van tien over vier tot kwart over vier neem ik pauze in het Noorderplantsoen, om vijf over half vijf ben ik thuis. Vijf minuten later doe ik een plas.
Ik kook eten en schrijf op dat ik eten kook, speel met de dumbbells en schrijf op dat ik met de dumbbells speel. Denk er even over om op te schrijven dat ik iets opschrijf maar dan ben ik 24 uur aan het schrijven en dat zal niet de bedoeling zijn. Dan kijk ik de, wat later blijkt, laatste aflevering van Vexen en zit het grootste deel van de avond te lezen. Thee zetten doe ik tussendoor en voor het naar bed gaan poets ik mijn tanden. Van twaalf minuten voor elf tot zeven minuten over zes lig ik in bed met een plaspauze om middernacht. Voor de plas ben ik mijn bed uitgestapt. Om vijf over half zes ben ik weer wakker.
Herman, Hopeloos en Aripripazol.
Na het tandenpoetsen, aankleden en toiletbezoek zet ik koffie en doe ik mijn lenzen in. Om zeven uur in de ochtend besluit ik te gaan lezen, het boek ‘FC Hopeloos’ van Herman Sandman. Ik lach hardop, dat is lang geleden. Tussendoor bak en eet ik een ei. Daarna neem ik mijn medicatie, om acht over half acht de Symbicort en om acht uur de Aripripazol. Om kwart voor negen loop ik naar de sportschool. Ik baal er stevig van dat ik nog altijd zo snel moe ben. Ik hou het er nog geen half uur vol. Na nog een uurtje lezen, ik lach weer hardop, doe ik boodschappen, werk aan de website, schrijf een stukje, dit stukje, en ben blij als eindelijk de elektroden van mijn lijf mogen. Ik zal vannacht vast beter en langer slapen dan met die dingen.
Acht stukken brokaat vergeten? Nee, die staan er. Heb ik over het hoofd gezien. Tussen lenzen en lezen. Van twintig voor zeven tot twee voor zeven. En nu is het tijd om mij van mijn ketenen te bevrijden. Vanmiddag mag ik ze inleveren, in de brievenbus, maandag mag de volgende. Over twee tot drie weken krijg ik de uitslag.
Alexsander Hesse 2019
Ook te lezen zonder plakkers op het lijf:
Stappen zoals toen. Hoe ging dat vroeger?
Parttime ondernemen in de bijstand. Als het maar niet fulltime wordt.
Tamme parkiet Leo. Vermist? Of allang terug gevonden?
Inhoud.
0 reacties