Vermijdende persoonlijkheidsstoornis.

Afgelopen vrijdag was ik bij PsyQ om te horen wat er is besproken. Ik was bij de afdeling trauma’s. De uitkomst was dat ik een trauma heb maar daarnaast heb ik waarschijnlijk een vermijdende persoonlijkheidsstoornis. Dat betekend dat ik door de minderwaardigheid die ik heb, dankzij ouders en ambtenaren, veel dingen niet meer durf.

Jaren geleden heb ik meegedaan aan open podia, ik heb gedichten voorgedragen en daarna zelfs stand-up comedy gedaan. Ik durf die dingen nu niet meer. Toen ik in het verleden die dingen deed werd er positief op mij gereageerd en toch zie ik mij het nu niet weer doen. Ik wil het wel, heel graag zelfs maar wie zit er nou op een minderwaardige bijstandstrekker te wachten? Op iemand die helemaal niets kan, die het niet waard is om betaald te worden als hij werkt?

Met een trauma behandeling zou maar een deel van het probleem opgelost worden, daarom gaan ze volgende week in overleg bij de afdeling persoonlijkheidsstoornissen. Daar krijg ik dan op 7 februari van te horen wat de behandeling wordt. Als ik het er mee eens ben natuurlijk. Het zal dan nog zo’n twee maanden, al is dat niet zeker, duren voordat de behandeling kan beginnen. Bij de behandeling van de persoonlijkheidsstoornis nemen ze dan ook het trauma mee.

De psychiater die ik sprak liet mij zien wat de symptomen zijn van de stoornis en daarvan kwamen de meesten mij bekend voor. Dat ik niet meer naar concerten ga omdat ik bang ben bepaalde personen tegen te komen zegt voldoende. Iemand die leuk doet omdat ik mishandeld ben en vervolgens,als ik bij de derde keer hetzelfde ‘grapje’ boos reageer zegt dat ik (we hadden net gesproken over mijn astma dat terug is) maar weer moet gaan roken ontwijk ik liever. Ook iemand die op Facebook reageert dat ik geen uitkering hoef (=zelfmoord kan plegen) kom ik liever niet tegen.

Waar ik nog het meest bang voor ben is aangesproken worden door een onbekende. De laatste keer dat dat gebeurde was ook gelijk de laatste keer dat ik bij een concert was. Een vrouw sprak mij aan. Het ging nergens over maar ik wilde weg. Ze vroeg naar bands en of ik bij bepaalde concerten was geweest maar ik wist al dat de vraag die mij beangstigd ging komen. “Wat doe jij voor de kost?” Het moment waarop ik moet uitleggen dat ik slaaf ben, eigendom van de gemeente Groningen. Dat ik minderwaardig ben, het niet waard ben om betaald werk te doen. Ik heb het moment niet afgewacht. Toen ik de kans zag ben ik weggegaan.

Maanden later gaf PsyQ toe dat de conclusie niet klopte. Ik heb geen vermijdende persoonlijkheidsstoornis. Mijn probleem is de bijstand. Mijn probleem is het beleid van wethouder Mattias Gijsbertsen. Daar kunnen ze bij PsyQ niets aan doen. Behandeling is dus niet mogelijk. Toen hebben ze me maar afgeschoven op BuurtzorgT. De gemeente Groningen blijft volhouden dat ik een persoonlijkheidsstoornis heb.

Alexsander Hesse 2019


Meer lezen:
Geen festival, ziek! Omdat ambtenaren mij weer overtuigd hebben van mijn minderwaardigheid blijf ik thuis.
Intake bij PsyQ. Een emotioneel gesprek.
Bouwpakket en band plakken. “Jij kunt helemaal niks.”


Inhoud.