Tussendoorboekjes.

Naast mij liggen twee tussendoorboekjes. Tussendoorboekjes zijn boekjes die ik, het woord zegt het al, tussendoor lees. Het zijn boekjes met korte verhalen of columns. Als ik even geen zin heb in een boek met één lang verhaal dan lees ik in een tussendoorboekje, hoewel het verkleinwoord niet altijd juist is zoals bij de ruim 550 bladzijden tellende ‘Meer dan alle Modernismen’ van Kees van Kooten. Het bevat 115 verhalen. Het heeft mij minder dan 1 1/2 cent per verhaal gekost.

Zojuist ben ik begonnen in ‘Het leven is wél leuk’ van Youp van het Hek. Ik ben vooral benieuwd of Youp, mag ik Youp zeggen? mij kan overtuigen dat het leven wél leuk is. Ik heb wat moeite met het leven zoals u weet. Mag ik u zeggen?

In de boekjes voor tussendoor lees ik maar één of maximaal twee verhalen of columns per keer. Dan leg ik hem even weg en ga ik iets anders doen. Toen ik het boek ‘FC Hopeloos’ uit had ben ik gaan lezen in het boek van Kees van Kooten maar na twee korte verhalen had ik even behoefte aan iets anders en de bundel van Youp heb ik ook nog niet gelezen. Met een roman begin ik liever niet ’s avonds maar ’s morgens als ik wat meer tijd heb en mijn hoofd leeg.

Ik denk niet dat ik voor aanstaande dinsdag met een roman ga beginnen hoewel ik nog voor een kleine maand aan boeken heb liggen. Dinsdag mag ik mij weer bij de gemeente melden en tot dat gesprek zal ik, het komt steeds dichter bij, wat de onrust verhoogt, niet met een roman beginnen maar als ik mij tot lezen kan zetten, het houden bij dichtbundels en tussendoorboekjes.

Het geluk is dat ik dinsdagmiddag de gemeente spreek en woensdagmorgen een afspraak heb bij PsyQ. Kan ik gelijk mijn gal spugen. Ik hoop niet dat het nodig is maar de onduidelijkheid waar ik al eerder over schreef is er nog altijd. Echt onbegrijpelijk dat de gemeente het niet kan laten om zulke spelletjes te spelen met mensen die al meerdere keren hebben aangegeven het leven niet meer te zien zitten. Ik heb al in 2016 aan medewerkers van de wethouder gevraagd om een pil of poeder maar die mogen ze niet geven. Wel blijven ze hun best doen om mij ervan te overtuigen dat ik het leven niet waard ben.

Hoe vaak de gemeente Groningen mij al duidelijk heeft gemaakt dat ik het leven niet waard ben weet ik inmiddels niet meer. Bij monde van verschillende ambtenaren en een begeleider van ‘Bijstand op Maat’ is mij duidelijk gemaakt dat ik in hun ogen een minderwaardig, lui zwijn ben om mij vervolgens duidelijk te maken hoe dom het was om al die keren uit de macht van mijn eigenaar, de gemeente Groningen, te willen ontsnappen.

‘Het leven is wél leuk’. Maar helaas niet voor iedereen. Niet als je in Groningen woont, in de bijstand zit en hebt geprobeerd daar via betaald werk uit te ontsnappen. Dan krijgen ambtenaren opdracht om je te overtuigen van je minderwaardigheid. Maar als je, zoals ik, meerdere ambtenaren heb gevraagd om een pil of poeder mogen ze daar niet aan voldoen. Ze genieten van de pijn die ze je doen. Het leven had leuk kunnen zijn. Ik heb talent, er zijn dingen die ik goed kan. Helaas wordt het leven mij nog altijd onmogelijk gemaakt.

Alexsander Hesse 2019


Meer lezen:
Veel begrip, weinig toezeggingen. De problemen waren al in 2017 bekend.
Bang. Voor de volgende ronde dwangarbeid.
Extra schulden, niets aan te doen. Als blijkt dat de vorderingen niet kloppen maken ze er een nieuwe bij.


Inhoud.