Zoals elke dag was het ook vanmorgen tijd voor mijn vaste ochtendritueel. Opstaan, broek aan, telefoon, die ook dienst doet als wekker, in de broekzak. Bril op, laptop aan, waterkoker aan, gordijnen open, op de weegschaal, te zwaar. Water op het filterzakje met koffie, wachtwoord van de laptop invoeren en een rondje teletekst. 101, 801, 601, 401 en het voor mij interessante nieuws waarnaar deze pagina’s verwijzen. Muziekje aan als de laptop is opgestart, tweede keer water op het filterzakje en het teleurstellend hoge gewicht noteren in de agenda. Pufje vanwege mijn astma, lenzen in, koffie in de beker. Broodje eten en daarna poepen. Op de laptop kijken op Facebook, Twitter en in de mail. Omdat zowel de aardappels als de toetjes op zijn wordt het daarna tijd om boodschappen te gaan doen.
Ik verruil mijn binnenbroek voor mijn buitenbroek en pak mijn zakdoek, aansteker en tandenstokers en doe die in mijn broekzakken. Het stapeltje spullen dat standaard aan mijn rechterzijde ligt bij mijn agenda en notitieblokje. Daar hoort ook mijn telefoon te liggen maar die ligt er niet. Mijn eerste gedachte is dat de telefoon dan nog in mijn binnenbroekbroekzak zit maar dat is niet het geval. Ik loop het rondje dat ik ‘s ochtends afleg nog een keer maar nergens vind ik mijn telefoon. Ik ga kasten langs waar ik niets in te zoeken heb maar zoek er wel naar mijn telefoon. Na de bank opzij te hebben gedaan en liggend op de grond ook daar geen telefoon te hebben gevonden besluit ik dat ik eerst maar boodschappen moet gaan doen. Dan moet ik na de boodschappen maar verder zoeken.
Zowel de aardappels als de toetjes zijn in de aanbieding net als de chips. Thuis ruim ik eerst mijn boodschappen op, ga op de bank zitten en zoek nog maar eens naar mijn telefoon. Ik besluit dat het tijd word om de administratie te doen omdat er een grote stapel papieren op de bank ligt. Mijn telefoon heeft zich daar echter niet in of onder verstopt.
Op het moment dat ik de moed al bijna begin op te geven, terwijl ik wederom liggend op de grond mijn telefoon zoek onder de bank waar hij de vorige keren ook niet lag, hoor ik gepiep. Het klinkt heel vaag en ver weg maar ik herken het geluid. Mijn telefoon roept mij. Nogmaals graaf ik door de stapel papieren op de bank maar hierin bevindt zich geen telefoon. Het piepen wordt ook niet harder. De ruimtes achter in de bank en naast mij in de bank had ik al eerder nagezocht en ook daar had ik mijn telefoon niet gevonden. Inmiddels was het stil. Mijn telefoon had de moed opgegeven en was gestopt met roepen. Ik steek mijn hand met de moed der wanhoop nog één keer in de ruimte links van mij in de bank en kom er achter dat het daar een stuk dieper is dan ik in eerste instantie dacht. Mijn hand komt uit de bank met daarin, naast stof en lange haren, mijn telefoon! Ik heb mijn telefoon gevonden!
Hierbij wil ik degene die mij belde dan ook bedanken voor het onbewust helpen zoeken naar mijn telefoon.
Alexsander Hesse 2018
Ook leuk om te lezen:
Goede morgen. Wakker om 4:30 uur.
Als het hoofd niet weet dat de kont zit te schijten. Problemen in de bijstand.
Scheren. Ik zal het nooit leren.
Inhoud.
0 reacties