Afgelopen vrijdag hadden wij bij de flat onze jaarlijkse barbecue in winterjas. Na de beleefdheden over en weer en het jaarlijks terugkerende:” Zullen we de barbecue volgend jaar eerder in het jaar houden, als het wat warmer is?” merkte iemand op dat het op een stokje geregen vlees wel erg leek op het vogeltje dat op posters door de hele stad hangt. Sophie is Leo kwijt en de hele stad mag het weten. Dat Leo de volgende dag al terug was gaat ons verder niets aan want de posters hangen nog overal. Niet netjes, Sophie.
De opmerking over het vogeltje op de barbecue deed mij denken aan een camping waar we jaren geleden met een groep festivalgangers stonden. Het festival had zelf geen camping maar op een camping in de buurt waren we welkom. Tegenover de plek waar wij stonden was een weiland en in dat weiland liep een pony. Op een bordje bij het weiland stond de naam van de pony, Bram. De avond voor het festival werd er gebarbecued. Tijdens de barbecue kwam er iemand op het idee van een liedje: “Brammetje op de barbecue, olé olé!” Al snel waren we dol enthousiast met de hele groep aan het zingen. Totdat de campingbaas langskwam met het verzoek om daarmee te stoppen. Er waren huilende kinderen bij hem langs gekomen die dachten dat wij echt van plan waren om Brammetje te barbecueën. Natuurlijk was dat niet echt het plan. Vlees is volgens mij alleen lekker als je het niet eerst hebt zien lopen. Ik denk zelfs dat als de vader van Youp hem op eerste kerstdag 1961 niet had verteld dat het om Flappie ging maar om een door een koe gevangen haas, Youp er heerlijk van had gesmuld.
Op 15 september is Sophie haar tamme parkiet Leo kwijt. Heel vervelend en Sophie komt dan ook gelijk in actie, ze doet een oproep op Facebook en verspreid posters door de hele stad. Ze wil Leo terug en dat is begrijpelijk. Dat het geluksmomentje van de volgende avond niet direct leid tot de stad door fietsen en het verwijderen van de posters snap ik, maar we zijn inmiddels een maand verder. Mijn ex-buurvrouw vertelde tijdens de barbecue nog dat ze op zoek was geweest naar Leo en dat er meerdere mensen op zoek waren geweest maar dat ze bang waren dat het beest al ver weg was gevlogen.
Mensen zien een poster en willen helpen en doen dan hun best om de parkiet terug te vinden. Het is dan erg vervelend om te horen dat de parkiet al weken veilig thuis zit.
Hier gaat het over een parkiet maar ik heb enkele jaren geleden een bericht op Facebook voorbij zien komen over een kind dat was vermist. De oproep was van de moeder die haar kind miste. Ook dit bericht ging weken later nog rond op Facebook en werd nog massaal gedeeld terwijl de moeder alleen op haar eigen Facebookpagina een bericht had geplaatst dat het kind terug was. Het enige grappige hieraan was dat er christenen op het vermissingsbericht reageerden dat ze zouden bidden dat het kind terug zou komen, terwijl het kind allang terug was. Helaas zorgen dit soort berichten en posters van vermissingen er wel voor dat ik niet snel meer iets zal delen of op zoek zal gaan, deze vermissingen zijn al lang opgelost maar blijven staan, wie zegt mij dan dat een ander wel vermist is?
Wees blij dat je kind of parkiet terug is. Schreeuw het van de daken. Maar belangrijker is het verwijderen van het bericht of de poster dat je kind of parkiet is vermist. Doe het niet voor jezelf maar voor de (parkieten) moeder of vader van wie het kind nog niet gevonden is.
Alexsander Hesse 2016
Wat anderen veel leuker vonden dan wat u zojuist heeft gelezen:
Een lift van Thomas en Yolanthe. Midden in de nacht.
Herkend. Hij wordt herkend maar niet als zichzelf.
Apotheek. Na het lange wachten gaat hij toch nog vrolijk naar huis.
Inhoud.
0 reacties