Het was zo’n steeds pratende maar door een peuk op de lippen onverstaanbare man. Ik zou hem op of rond de pensioengerechtigde leeftijd schatten. Op een ladder stond hij zijn dakgoot te schilderen. Blijkbaar stond ik iets te opvallend naar hem te kijken want hij zag mij en stapte van de ladder af en begon tegen mij te blaten. Ik knikte maar een beetje want ik kon er niets van verstaan. Ook nam ik het besluit om thuis nog een keer maar dan met water te douchen. Een paar keer deed de man een verwoede poging om zijn peuk aan te steken wat nog lukte ook. Doordat hij na één trekje weer verder ging met iets waarvan hij zelf dacht dat het praten was ging de peuk snel weer uit.
Als de peuk bijna op is trekt hij het restje met geweld van zijn lippen. Met de peuk trekt hij ook een stuk lip mee. Bloeden was het gevolg. Op dat moment fietst zijn vrouw achter mij langs, ze roept dat ze over een half uurtje terug is met het eten. “Geen sambal!” roept de man. Het is de eerste zin die ik van de man kan verstaan. Ik knik. Ik begrijp hem volledig.
Alexsander Hesse 2019
Beter te lezen zonder peuk op de lippen:
Voorgoed ongeschikt. Over mijn dienstkeuring en slecht materiaal.
Hoe ik met roken begon. Roken en religie.
Nodig, heel nodig. Maar geen 50 cent.
Inhoud.
0 reacties