Ze fietste aan de overkant van de straat. Petje op, lange donkere haren. Groen jurkje, zwarte panty’s. Kistjes om de voeten. Als ze aan het zingen was had ik het niet gehoord door het piepen en kraken van haar fiets. Ze was mooi. Ze deed mij denken aan de beginscène van een Nederlandse film van eind jaren 70, begin jaren 80.
Welke film weet ik niet, het zijn er veel en ik heb er veel gezien. Niet om het verhaal maar om het naakt. Soms komt er zo’n oude film op de tv. De titel komt me dan bekend voor maar of ik hem gezien heb weet ik niet. Ik kijk even, uit nieuwsgierigheid. Niet veel aan. Niet het verhaal, niet het naakt. Veel haar op plaatsen waar dat tegenwoordig, bij de dames, niet meer groeit.
Ik kijk het meisje na, denk dat ze jong is. 19 of 30. Zeker geen 80. Als ik weer voor mij kijk, de lantarenpaal weet ik net te ontwijken, hoor ik haar fietsen. Piep, krak, piep, krak, piep. Steeds zachter tot het stil is. Ik zucht. Het zijn de meisjes waar ik alleen nog van kan dromen. Meisjes met petjes op, groene jurkjes aan, kistjes. Maar bovenal met de handen aan het stuur. Geen telefoon te bekennen.
Alexsander Hesse 2019
Meer lezen:
Een lach en een middelvinger. Geen idee waarom.
Duitsers, veel Duitsers. Op de bloemetjesmarkt.
Daar was ik toen Pim Fortuyn is vermoord. De collega moest er om lachen.
Inhoud.
0 reacties