We werkten op een scheepswerf in Duitsland als classificeerders. Elke ochtend vertrokken we voor dag en dauw en aan het eind van de middag waren we terug. We reden in een busje met op de zijkant de naam van het bedrijf.
Op een dag was het glad. IJzel. We reden langzaam maar toch ging het mis. Hoe het precies gebeurde weet ik niet maar we gleden, draaiden half en knalden aan de kant van de bijrijder de vangrail in. Door de klap draaiden we terug de weg op waar een vrachtwagen onze kant op reed. Vlak voor onze neus reed hij langs. Remmen was voor de vrachtwagen geen optie en daar hadden we geluk mee. Als de vrachtwagenchauffeur had besloten op de rem te trappen had ik dit stukje misschien niet kunnen schrijven. Of met minder dan de twee vingers die ik nu gebruik.
Over de vluchtstrook reden we verder tot we bij een tankstation aankwamen. De baas werd gebeld en die reageerde boos:” Hoe krijg ik jullie nou in Duitsland.” schreeuwde hij voor iedereen duidelijk hoorbaar door de telefoon. De voorman die hem belde reageerde sarcastisch:” Ja hoor, met ons gaat het goed. Geen gewonden.”
De auto kon niet verder rijden en een collega werd vanuit Delfzijl met een ander busje naar ons toe gestuurd om ons verder naar Duitsland te brengen. We begrepen niet dat voor de baas alleen het werk belangrijk was en niet onze gezondheid. Inmiddels weet ik dat geen enkele baas zich interesseert voor de gezondheid van zijn personeel. Geld is belangrijker dan mensenlevens. Ik vraag me af of ik ooit nog weer geschikt zal zijn om in deze maatschappij te functioneren. Zo hard ben ik niet.
Alexsander Hesse 2019
Meer lezen:
Niet vanwege het vreemdgaan. Maar het is wel uit.
Richting het plantsoen. Haar onderbroek en bh liggen nog bij hem.
Wachtkamer vol gekken en suïcidaaltjes. In de wachtkamer bij PsyQ.
Inhoud.
0 reacties