Vandaag ga ik naar de goededoelenkringloop aan het Damsterdiep. Het is een klein uurtje lopen, enkele wandeling. Als labbekak met hobby’s heb ik de tijd. Even lekker tussen de boeken kijken. Ik kom bij Mamamini, snuister rond en betaal de 8 boeken, totale schade €7,55 met pin.
Ik wandel rustig terug, andere route, via binnenstad. Op het moment dat ik de Oosterstraat indraai hoor ik een meisje roepen:” Dom kakwijf!” Ik kan het niet laten en reageer er zo bekakledigd mogelijk op. “Nou, nou. Tjonge jonge, das toch nerges voor nodig.” Het meisje kijkt mij vol onbegrip aan zoals jonge meisjes bejaarde mannen vaker vol onbegrip aankijken als die oudjes op ze durven te reageren. Dom kakwijf was waarschijnlijk niet voor mij bedoeld.
Ik als inmiddels dagelijks schijfsel producerend moet even een aantekening maken. Het zojuist gebeurde zit een stukje in. Of het een column wordt of gedicht merk ik later wel. Ik graai in mijn binnenzak. Geen aantekeningenboekje. Het zal toch niet waar zijn.
Ik herinner mij dat ik iets uit mijn notitieboekje heb overgebracht naar de laptop. Het ligt nog thuis. Ik voel me naakt. Had liever mijn broek vergeten dan het aantekeningenboekje. Koude benen kan ik mee leven maar niets op kunnen schrijven is niet te doen. Onthouden gaat zeker niet lukken en zo gaat het stukje verloren. Zonde.
Alexsander Hesse 2019
Meer belevenissen in de stad:
Een saucijzenbroodje en een kopje koffie.
Twee avonden Noorderzon.
Leeftijdsdiscriminatie door de gemeente Groningen.
Gedichten.
0 reacties