Nadat ik zojuist de waterkoker aanzette pakte ik mijn dumbells. Vaak doe ik wat oefeningen tot het water kookt maar die kracht ben ik inmiddels ook kwijt. Ik kon ze nog net optillen maar boven mijn schouders kreeg ik ze niet. Nadat ik afgelopen maandag bij de gemeente mijn minderwaardigheid heb moeten erkennen bij een bankcontrole lukt het mij niet meer om een kort verhaal te lezen. De krant gooi ik voordat ik halverwege ben bij het oud papier. Ik kan mij niet meer concentreren. Mijn gedachten gaan tijdens het lezen naar de haat van de gemeente. De gemeente die van mening is dat ik nog niet genoeg bestraft ben voor mijn pogingen om uit de bijstand te ontsnappen en mij nu zelfs in budgetbeheer wil. Puur en alleen om mij te laten voelen dat ik nooit uit hun macht zal kunnen ontsnappen. Of denken mensen serieus dat ze mij willen helpen?
Afgelopen vrijdag ben ik gebeld door een begeleider van ‘Bijstand op Maat‘. Toen ik vertelde dat de gemeente mij wederom met mijn minderwaardigheid heeft geconfronteerd en dat als ik een paar keer iets leuks plaats ze het niet kunnen laten om mij hun macht te laten voelen lag ze in een deuk. Ze probeerde mij daarna, ik heb de verbinding verbroken, op mijn eigen kosten de voicemail te laten bellen. Ik ben er niet ingetrapt. Als ze gaat regelen dat ik gekort word dan moet dat maar. Alsof de website die ik verplicht van de vorige begeleider heb moeten maken om er reclame op te zetten niet genoeg kost. De website heb ik zelf gemaakt maar de host e.d. zijn op mijn kosten. Dat ik er geld aan zou verdienen is een leugen. Ik ben niet anders gewend van de gemeente. Ik moet geld uitgeven omdat ik anders word gekort. Als ik het geld uitgeef voor de website ben ik het ook kwijt. Dat is precies wat de gemeente wil. Zelfs een hogere ambtenaar stuurt een mailtje als hij mij wil spreken. Hij schrijft dan in het mailtje dat ik hem moet bellen. Dat mij dat beltegoed kost is mooi meegenomen, weer minder om zelf te besteden.
Nu ik al een poos niet meer de mentale kracht heb om een paar bladzijden te lezen ben ik vaker met de dumbells aan het spelen. Helaas ben door de medicijnen ook mijn lichamelijke kracht kwijt. Ik hoop dat dit de opmaat is naar het kwijt zijn van alles. Het verliezen van mijn leven. Een leven dat ik niemand gun. Maar ook een leven dat de meerderheid van de gemeente voor mij heeft bepaald. Vandaag gaat het schrijven nog redelijk al gaat het minder snel en maak ik veel typefouten. Als dit mijn laatste stuk is omdat ook het schrijven mij afgepakt wordt hoop ik dat de mensen die dit lezen weten dat mijn dood niet mijn keuze is geweest. De meeste inwoners van Groningen zullen er om kunnen lachen:” Haha, nee maar wel onze keuze.” Wees er trots op.
Wethouders en de Groningse gemeenteraad hebben voor mijn dood gekozen. Ambtenaren hebben de opdrachten van hun leiders uitgevoerd en mij als slaaf en dwangarbeider misbruikt. Nu ik dankzij die haat psychiatrisch patiënt ben is er voor mij geen reden meer om op deze aarde te blijven. Voor de ambtenaren is er geen enkele reden om mij het recht op leven nog terug te geven. Als er een god is en die god heeft een beetje empathie dan is dit het laatste stuk dat u van mij leest. Ik ben bang dat u nog niet van mij af bent. Ik ben ook bang dat ik nog niet van de gemeente, de haat, de minachting, af ben.
Alexsander Hesse 2019
Wat ik schrijf als ik de haat even niet voel:
Martin heeft een nieuw shirt. Hij had al een roze, een gele en een groene met ananas.
Een jonge dame in een kort zwart jurkje. Een steigerbouwer ziet haar fietsen.
Zombiedag in het plantsoen. Iedereen staart op een beeldscherm.
Inhoud.
0 reacties