Daar zat ik, afgelopen maandag, ik had een mooi plekje in het midden gevonden om de documentaire ‘Before the flood’ te bekijken. Ik was die dag gewoon aan het sporten geweest en ondanks dat ik een beetje verkouden was en een beetje last van mijn maag had voelde ik me goed genoeg om heen te gaan. Hoesten tijdens de film, iemand moet het doen en op deze maandag vond ik mijzelf de aangewezen persoon. Omdat deze gratis filmvertoning volgens GroenLinks gewoonte uitverkocht werd genoemd moest iedereen dicht bij elkaar zitten, geen stoel bleef onbenut.

Na het voorwoord van een hier niet nader te noemen wethouder, zelfs de microfoon weigerde dienst, begon de film. Helaas heb ik van de film weinig meegekregen, niet alleen dankzij het vervelende gehoest van vooral mijzelf maar ook omdat ik langzaam maar zeker het gevoel kreeg dat er iets uit moest wat er in deze drukbezochte bioscoopzaal maar beter niet uitgelaten kon worden. Ik werd steeds minder blij met mijn mooie plekje in het midden.

Meerdere keren had ik al naar links en naar rechts gekeken, naar links zou ik voor zo’n 30 mensen langs moeten en rechts schatte ik in dat er toch nog minimaal 20 mensen waren waar ik voorlangs zou moeten. De man rechts van mij was het inmiddels opgevallen dat ik vaak naar rechts keek want toen ik weer eens die kant op keek zag ik dat hij ook die kant op keek, alsof hij zich afvroeg wat er toch voor interessants te zien was.

Voor mijn gevoel was de film al bijna op zijn einde, tijd gaat snel als je plezier hebt, maar ik hield het niet meer. Ik stond op en schuifelde voor de mensen rechts van mij langs. Als ik rechts van mij had gezeten had ik mijzelf een enorme eikel gevonden maar ik moest. Vooral om de droogte in de nek van het meisje voor mij te waarborgen of de droogte in mijn broek. Waar het uit ging komen wist ik niet maar dat het er uit ging komen wist ik zeker. Ik struikelde halverwege over een tas maar ik haalde het einde van de rij. Liep de zaal uit en vroeg de man achter de bar naar het toilet. Ik moest de trap af, langs een paard en daar was het toilet. Gevonden, op tijd.

Eenmaal veilig zittend zet ik mijn telefoon aan, straks komt iedereen naar buiten en moet ik, die hoestende kotsophouder met een bleek gezicht bij iedereen langs naar mijn jas die net buiten de filmzaal hangt. Tot mijn verbazing was het 20:45 uur, de film was om 20:15 uur begonnen dus de film duurt nog een uur. Tijd gaat snel als je plezier hebt. Ik had geen plezier dus de tijd ging voor mij niet snel. Na gedaan te hebben wat ik moest doen loop ik terug langs het paard, ga met de trap naar boven en pak mijn jas. De film kijk ik later thuis wel verder dacht ik. Nou ja, verder, gewoon vanaf het begin. Ik heb geen idee waar ik naar heb gekeken. Behalve naar rechts en naar links.

De afgelopen dagen ben ik thuis gebleven. Thuis op de bank met een keukenrol en een bakje voor de gebruikte stukjes keukenrol. De eerste keukenrol heb ik inmiddels volgesnotterd maar langzaam gaat het weer de goede kant op. Na twee dagen soep is vandaag de eerste dag waarbij ik vast voedsel ga proberen, ik heb er vertrouwen in. Naar een film ga ik voorlopig even niet. Als ik wel weer naar een film ga dan zoek ik een leuk plekje, aan de zijkant.

Alexsander Hesse 2017


Zonder snot:
Kost dat? Als je personeel vervangt door computer.
Spoed contact. Snel, er is werk voor mij.
Nieuwe Groningers, oude Groningers. Iedereen mag onbetaald meedoen.


Inhoud.


0 reacties

Geef een antwoord

Avatar plaatshouder

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.