Emoties

Afgelopen woensdag was het weer zover, er was voetbal. Ik zocht en vond een goede stream op het internet, dronk er een biertje bij en vermaakte mij er prima mee. Leuke wedstrijd, spannend ook. De avond was goed.

Na afloop van de wedstrijd kijk ik inmiddels half tot driekwart bezopen nog even op Facebook. Dat had ik dus niet moeten doen. Het was weer eens zover en dit keer was het in Geldermalsen. Rellen bij een vergadering over een asielzoekerscentrum. Waarom? Wat zijn dat voor mensen en waarom zijn ze zo boos? Wat is er mis mee om mensen die huis en haard verlaten om hier in vrede en veiligheid te kunnen leven te helpen?

Nu ben ik ook boos, boos op de mensen die boos zijn. Maar ook droevig, bang. Alles door elkaar. Emoties.

Begin deze maand was er een bijeenkomst over een azc op het terrein van de voormalig suikerfabriek in Groningen. Een van de sprekers was een man, aan de man was te zien dat hij vaker dan mij in de sportschool komt of beter zijn best doet. De man was bang, niet voor zichzelf maar voor zijn dochtertje, als de asielzoekers er zijn kan zijn dochtertje niet meer veilig buiten spelen zei hij. Een vrouw vertelde dat ze haar zoon dan op zou moeten halen omdat hij niet meer veilig over het Hoendiep kan fietsen dat zit immers bijna tegen het azc aan. Ook lopen er straks grote groepen asielzoekers verveeld door Vinkhuizen. Ze meenden wat ze zeiden, ze waren echt bang.

Een andere vrouw vroeg of er als het azc er komt dan ook weer asielzoekers bij de sociale werkplaats komen werken, dit was al eens eerder gebeurd en dat was erg gezellig geweest. Het waren lieve mensen. Ze meende wat ze zei, ze verheugde zich er echt op.

Het gekke is dat het gaat over dezelfde groep mensen, een groep van maximaal 600 asielzoekers die hier vlakbij komt wonen, een groep van maximaal 600 asielzoekers waar mensen bang voor zijn maar waar anderen zich juist op verheugen. Maar wat mij opvalt is dat de mensen die er bang voor zijn vaak de asielzoekers alleen kennen uit de media, alleen van ze weten wat de media wil dat ze er van weten. Bang gemaakt worden door de media terwijl het toch best lieve mensen kunnen zijn. We kennen ze nog niet maar we haten ze nu al want we zijn niet meer veilig, kinderen zijn niet meer veilig.

Afgelopen week zag ik op het journaal een item over asielzoekers, als ze Engels spreken krijgen ze een opleiding en kunnen ze aan het werk werd er verteld. Een vreemd verhaal aangezien ik al bijna 2 jaar geen werk heb, geen opleiding krijg en niet aan het werk mag. Ik spreek Engels. “Het is de schuld van de asielzoekers, ze pikken onze banen in!” Het zou een makkelijke reactie zijn, als ik er niet verder over na zou denken zou ik het bijna geloven. Maar welke banen? Als die banen er echt zijn, als het personeel echt nodig was dan zou het werk toch gewoon gedaan worden? Als er werk is waar geen mensen voor zijn met de juiste opleiding waarom zijn er dan geen mensen voor opgeleid? Wachten we nou echt serieus met het invullen van vacatures tot de asielzoekers er zijn? Je zou bijna geloven dat er werkgevers juichend op de banken stonden bij het zien van de vluchtelingenstroom. 
Eindelijk personeel!

Ik heb een knuffel nodig!

Alexsander Hesse 2015


Iets heel anders:
Ik leef. Ondanks de verhalen over zijn kwalen.
Herkend. Maar niet als zichzelf.
Een opgeruimde geest. Het boek dat al zijn domme acties goedpraat.


Inhoud.