Bijstand op maat, vicieuze cirkel.

Afgelopen donderdag had ik een afspraak met mijn begeleider van ‘Bijstand op Maat‘ in de grootste kerstbal van de wereld, DOT in Groningen.

Mijn begeleider zit al te wachten als ik binnen kom, we praten weer over de inmiddels bekende problemen die ik heb met de sociale dienst. Ik vertel hem dat ik een mailtje heb gehad van de ombudsman, die schreef dat de totale vordering is afgeboekt. Voordat ik naar DOT liep lag de brief van de gemeente daarover in de brievenbus, het blijkt te gaan om een kwijtschelding volgens de brief. De brief over mijn klachten krijg ik pas volgend jaar van de ombudsman. Ik ben erg benieuwd wat de bevindingen van de ombudsman zijn. Het blijft een vreemde zaak, 22 weken zeur ik bij mijn klantmanager om de berekening van mijn beslagvrije voet en nu de ombudsman er een tijd mee bezig is krijg ik ineens een brief dat het is kwijtgescholden. Mijn begeleider van ‘Bijstand op Maat’ vindt het positief dat ik van die schulden af ben. Natuurlijk ben ik blij dat die last van mijn schouders is maar ik leg hem uit dat het om schulden gaat die ik nooit had moeten hebben. Deze schulden waren er om mij duidelijk te maken dat ik niet mag werken, dat ik niet moet proberen uit de macht van de gemeente te komen. Net als het stopzetten van de bijstand wat ze doen als het werk 2 weken is afgelopen en bijstand weer nodig is. Ik hoop ook hierop een reactie te krijgen van de ombudsman.

De problemen die ik hierboven omschrijf en die ik al veel vaker hier heb omschreven zijn ook gelijk mijn grote probleem. Ik zit in een vicieuze cirkel en kom er niet uit. Mijn begeleider vraagt wat ik wil maar zoals bekend weet ik niet wat ik wil omdat mij door de gemeente al vaker is duidelijk gemaakt dat mijn eigen wil er niet meer is. Ik ben eigendom van de gemeente en dus bepaalt de gemeente wat ik wil. Toch blijft hij het proberen, hij bedoeld het goed en ik wil ook graag iets doen maar ik heb het eerder meegemaakt, ik ben vaker bij de gemeente geweest met een plan maar ik ben het niet waard, ik ben het niet waard om een opleiding te doen en ik ben het niet waard om betaald te worden voor werk. Het zit in mijn hoofd en het komt er niet zomaar uit. Toch moet mijn boosheid en frustratie minder volgens de begeleider van ‘Bijstand op Maat’. Natuurlijk moet dat, ik heb het al vaker gehoord, maar hoe doe je dat? Als ik een plan van aanpak maak en ermee naar de gemeente ga verwacht ik al bij voorbaat dat het toch wordt afgekeurd. Er is budget volgens mijn begeleider maar wat zegt dat? “Dat is hartstikke mooi meneer Hesse, een geweldige uitslag. En nu ga jij de productie in anders pak ik jouw uitkering af. “ Ik hoor het de ambtenaar nog zeggen die mij allerlei testen had laten doen. Het bleek een spelletje om mij even een goed gevoel te geven en mij daarna nog dieper de grond in te trappen. Dat mijn begeleider denkt dat het dit keer anders zal gaan geloof ik wel, hij heeft die bedreigingen zelf nooit meegemaakt. Hij gaat nog in gesprek met mijn klantmanager om bevestiging te krijgen dat ze mij niet nog verder gaat dwarsbomen, dat ik eindelijk wel mag proberen uit de bijstand, uit de macht van de gemeente te komen. Maar zelfs als ik die bevestiging heb blijft de twijfel. Tijdens zijn verkiezingsbijeenkomst zei Jesse Klaver, de leider van de partij van onze wethouder: “Waanzin is hetzelfde blijven doen maar een andere uitkomst verwachten. “ Juist dat is wat ik nu zou moeten doen, zelf een plan van aanpak maken, eigen initiatief tonen, datgene doen waarvoor ik bij de gemeente Groningen al meerdere keren ben bestraft. Waanzin.

Vandaag kreeg ik een herinnering op Facebook, vier jaar geleden werkte ik als steigerbouwer, helaas kon ik daarmee niet verder vanwege hoogtevrees. De steiger waar we aan werkten in Rosmalen stond er al, daar hoefden alleen maar buizen tussen en zo hoog was die steiger niet, dat ging wel maar met twee handen vol buizen een trap zonder leuningen aflopen ging helaas niet. Zo erg was dat op dat moment niet omdat ik gelijk daarna aan het werk kon bij een drukkerij waar ik nog een aantal maanden heb gewerkt. Helaas kreeg ik toen dat afgelopen was weer de bekende straf van de gemeente Groningen. Alsof ik een gevangene was die had proberen te ontsnappen. In 2013 merkte ik al dat werk van grote invloed is op mijn humeur. Meer dan drie jaar niet mogen werken zorgt bij mij dan ook voor een heel slecht humeur.

Mijn begeleider is positief, één van ons moet het zijn en ik ben het niet. Hij heeft het over BBL, ik zou wel willen, als ik daarmee uit de bijstand kom. Een heftruckcertificaat heb ik niets aan, daarmee kom ik weer bij de uitzendbureaus, de tijdelijke baantjes en de straffen van de gemeente. Callcenter noemt hij ook, ik weet het niet, ik zou iemand als mij niet graag aan de telefoon krijgen met een vraag of klacht. Mijn londje is soms wat kort. Toch ga ik mij de komende tijd maar een beetje oriënteren. Uitzoeken wat er is aan cursus of opleiding richting een beroep waarmee ik wel uit de macht van de gemeente kom. Tips zijn welkom. Daarna zal ik “Nee!” te horen krijgen maar dat zien we dan wel. In elk geval ben ik eerst van de vordering van de gemeente af. Zolang ik niet ga werken en er geen ander excuus is voor een nieuwe vordering heb ik elke maand €49,14 meer te besteden. Een bedrag waarvan je met een paar man best fatsoenlijk uit eten kunt.

Alexsander Hesse 2017


De reden voor mijn onzekerheid:
Leerwerkplek of dwangarbeid? De beloofde VAPRO opleiding was gelogen.
Bijstand op maat, groep 1. Ambtenaren kennen de regels zelf niet.
Extra schulden, niets aan te doen. Een nieuwe vordering is zo gemaakt.


Inhoud.