Bijstand op maat, het gesprek.

Vorige week dinsdag mocht ik mij melden voor het gesprek met mijn professionele persoonlijke begeleider van ‘Bijstand op Maat‘. De afspraak was om 12:30 uur in DOT. Het weer was redelijk en ik wandelde ruim op tijd richting DOT.

Bij aankomst in DOT word ik door een meisje ontvangen, ik zeg dat ik voor ‘Bijstand op Maat‘ kom en het meisje zegt dat ik de trap op moet. “Daar zijn er al een paar.“ voegt ze er achteloos aan toe. Ik moet eerst maar even naar het toilet. Ik voel een lichte paniek opkomen en het zweet breekt mij uit. Hoezo daar zijn er al een paar? Hoeveel medewerkers van de wethouder zitten er straks tegenover mij? Ik verwacht boven een soort jurytafel zoals bij Idols en mensen achter de tafel die minstens even streng zijn. Mij zal duidelijk gemaakt worden dat ik kies voor de bijstand en dat ik moet participeren. De angst en het negativisme nemen mijn hoofd over. Boven aangekomen merk ik dat er Engels gesproken wordt en blijkt het de filmzaal te zijn waar ik heen ben gestuurd. Het blijken studenten van Minerva, die een film gaan kijken. Het meisje dat mij naar boven stuurde had het verkeerd begrepen, mijn professionele persoonlijke begeleider zit beneden. Hij is net klaar met zijn gesprek met de vorige kandidaat, die blij is dat ik iets later was, daardoor hadden ze iets meer tijd. De angst die zich over mij meester maakt op het moment dat het meisje mij naar boven stuurt zegt veel over wat de behandeling die ik de afgelopen jaren van de ambtenaren heb gekregen met mij heeft gedaan. Het vertrouwen is onder het vriespunt gedaald.

Mijn begeleider is een man die door de crisis in de bijstand is beland, hij werkt op ZZP-basis voor ‘Bijstand op Maat‘. We praten over mijn wantrouwen ten opzichte van de sociale dienst, ik vertel dat ik door het beleid van wethouder Gijsbertsen het leven niet meer zie zitten. Hij zegt dat ik toch genoeg vertrouwen heb om mee te doen aan het project. Maar dat heb ik niet. Ik doe mijn best om weer zin in het leven te krijgen maar helaas hebben we een wethouder die ieder eigen initiatief blokkeert. Ik heb dus geen andere keuze dan meedoen aan zijn project. Mijn begeleider snapt niet dat ik al meer dan drie jaar niet mag werken. Zoals zovelen merkt hij op dat het toch beter is als ik mijn eigen inkomen verdien. Ik probeer uit te leggen dat wethouder Gijsbertsen samen met PvdA wethouder Van der Schaaf graag mensen in de bijstand wil houden om bedrijven van gratis personeel te voorzien. Ook spelletjes zoals ‘Bijstand op Maat‘, ‘Zelf aan het werk‘, ‘Kansen in Kaart‘, ‘Ondernemen in de Bijstand‘ en dan vergeet ik er vast nog een paar hebben gezonde welwillende bijstandsgerechtigden nodig. Hij mag van mij ook aan de wethouder vragen wat de reden is om mensen in de bijstand te houden. Zelf kan ik niets anders bedenken dan het bovenstaande.

We praten over mijn ervaring met dwangarbeid, ik vertel over schulden en dat ik ruim 3 jaar niet heb mogen weten wie mijn klantmanager is. Hij zegt dat ik wel heel veel pech heb gehad met de sociale dienst. Natuurlijk is het geen pech, het is beleid. Als je drie keer in de leugens over re-integratie bent getrapt denken ze dat een vierde keer ook gaat lukken. Ik zeg tegen hem dat ik de bijstand uit wil, definitief. Nooit weer slaaf van Gijsbertsen en Van der Schaaf. Hij vraagt naar mijn netwerken maar die heb ik niet. Hij vraagt wat ik wil, ik weet niet wat ik wil. Toen ik het jaren geleden wel wist mocht het niet. Toen ik het enkele maanden geleden aan mijn klantmanager vertelde mocht het niet. Wat heeft het dan voor zin om te weten wat ik wil? Ik moet een plan maken en daarmee naar de gemeente. Mijn begeleider is enthousiast, ik ben intelligent volgens hem. Een stuk minder dan voordat Gijsbertsen wethouder werd antwoord ik. Eind deze maand heb ik weer een gesprek met mijn professionele persoonlijke begeleider, ik heb het gevoel dat hij het allemaal goed bedoelt, dat hij het mij wel gunt om uit de bijstand te komen, om een opleiding te gaan doen die dat voor elkaar krijgt. Hij is ZZPer, hij werkt tijdelijk voor ‘Bijstand op Maat‘. Het is niet eens zeker of hij na 1 januari nog werk heeft, misschien zit hij dan ook weer in de bijstand. Deze man moet mij begeleiden om aan het werk te komen. Hoe kan hij dat op professionele wijze doen als hij zichzelf alleen maar tijdelijk aan het werk kan helpen dankzij zijn netwerk bij de gemeente?

Op TV zie ik dat er tekorten aan personeel dreigen in verschillende branches. Natuurlijk, zo kunnen werkenden zeggen dat er wel werk is, als je maar wilt. Het klopt niet, ik wil werken, ik wil een opleiding, ik kan werken, ik ben slim genoeg om een opleiding te doen, een opleiding die in 2022 zeker afgerond zou zijn als er nog meer tekorten ontstaan. Maar helaas, ik mag niet. Ik vraag me af waar ik nu was geweest als mijn plannen die samen met een medewerker van de gemeente jaren geleden waren opgesteld wel waren uitgevoerd, als ik niet onder bedreiging de productie in had gemoeten. Als ik wel tijdelijk een opleiding had mogen doen. Ik zal het nooit weten. Een budget van €3000,- voor een dagopleiding is er niet, zei mijn begeleider. Een budget van minder dan 4 maanden bijstand is te veel om iemand uit de bijstand te helpen. Het zegt veel over het beleid van de gemeente Groningen.

Ik doe mee aan ‘Bijstand op Maat‘, ik heb een professionele persoonlijke begeleider en ik zou hierdoor een toekomst moeten zien. Ik zie hem niet. Ik zie niet hoe ik nu wel uit de bijstand zou kunnen komen, sterker nog, ik heb nog van niemand gehoord dat ik nu wel zou mogen werken. Een vaste baan met een contract voor onbepaalde tijd is de enige mogelijkheid. Als dat eenmaal getekend is wordt het zelfs voor wethouder Mattias Gijsbertsen moeilijk om dat tegen te houden, maar zo’n contract krijgt niemand meer vanuit de bijstand. Zelfs mijn professionele persoonlijke begeleider niet.

Alexsander Hesse 2017



Meer over de bijstand:
Bijstand op maat groep 1. De gemeente heeft zelf geen idee waar het over gaat.
Bijstandsgerechtigden, de proefdieren van GroenLinks. De reden waarom mensen in de bijstand moeten blijven.
Driewerf hoera! 500 betaalde banen worden onbetaalde participatiebanen, ze zijn er trots op in Groningen.


Inhoud.