Gisteren zag ik op Twitter dat de brieven voor ‘Bijstand op Maat‘ waren ingepakt door medewerkers van de afdeling Onderzoek en Statistiek van de gemeente Groningen. Ondanks dat ik geen foto’s ben tegengekomen van het naar de brievenbus brengen van de brieven of het bezorgen van de brieven ben ik zojuist toch maar even naar de brievenbus gelopen. Hij lag er, de brief is binnen.
Ze hebben goed nieuws voor mij, ik ben geplaatst in groep twee! Serieus, ik ben geplaatst in groep twee! Dat is zeker goed nieuws. Tot hun eigen verbazing heeft de gemeente Groningen mij geplaatst in de groep waarvoor ik me had opgegeven.
Maar dan schrijven ze: “U krijgt 2 jaar lang persoonlijke begeleiding in het zoeken naar werk.“ Een vreemde opmerking vind ik dat want daar gaat het mij helemaal niet om en dat weten ze. Werk kan ik zelf wel vinden, sterker nog, werk heeft mij de afgelopen jaren weten te vinden maar door het beleid van wethouder Gijsbertsen, die mensen die in de bijstand zitten in de bijstand wil houden, heb ik werk moeten weigeren. Ik doe dan ook niet mee aan ‘Bijstand op Maat‘ om weer even te werken en dan zoals gewoonlijk weer keihard gestraft te worden en maanden te moeten wachten op inkomen met de gebruikelijke schulden als resultaat. Ik doe het niet weer en dat weten ze bij de gemeente.
Bij de bijeenkomst van groep 2 werd duidelijk gezegd:“ Het gaat om jou“ en in het antwoord op de mail om zeker te zijn dat mijn klantmanager mij niet tegen gaat houden staat letterlijk:“ In groep 2 betekent dit dat je samen met je persoonlijke begeleider kijkt wat JIJ wilt.“ Jij is met hoofdletters geschreven. Het gaat dus om mij, om wat ik wil en niet wat de gemeente, de wethouder of de persoonlijke begeleider wil.
Natuurlijk wil ik aan het werk maar zoals bekend mag dat niet. Bovendien zou ik als ik nu aan het werk zou gaan weer in dezelfde vicieuze cirkel terechtkomen en dat kan de bedoeling zijn van de gemeente maar dat is zeker niet mijn bedoeling. Zeker niet na ruim drie jaar gedwongen bijstand. Met een baantje van een paar maanden om mij zo uit de bijstand en uit ‘Bijstand op Maat‘ te werken komen ze er bij mij niet. Een baan is voor mij een contract bij de werkgever, niet bij een tussenpersoon, betaald, geen nutteloze spelletjes met stage, proefplaatsing, werkervaringsplaats of hoe ze het leveren van gratis personeel maar willen noemen. Een ambtenaar mag dan in opdracht van de wethouder beweren dat ik het niet waard ben om betaald te krijgen voor het werk dat ik doe, geen werkgever is het waard om mij aan het werk te krijgen zonder te betalen.
De ontwikkeling van mijn talenten krijgt veel aandacht lees ik verder in de brief. Ik ben heel benieuwd wat er nog over is van mijn talenten na drie jaar gedwongen uitsluiting. “Daarna kijken wij samen met u hoe uw ideale toekomst eruit ziet en wat er eventueel in de weg staat.“ Ik weet niet hoe mijn ideale toekomst er uit ziet. Ik zie geen toekomst meer en ook dat weten ze bij de gemeente Groningen. Drie jaar niets mogen doen, drie jaar buitengesloten worden is een lange tijd. Dan denk je niet aan een toekomst want die is er niet en die komt er niet. Wat mij in weg staat? Een wethouder van GroenLinks die vindt dat mensen zijn eigendom zijn, die mensen drie jaar buiten de maatschappij sluit om vervolgens een spelletje gemaand ‘Bijstand op Maat‘ met ze te spelen. Toch speel ik braaf mee, de andere optie is wachten tot over een paar maanden het poeder bezorgd wordt dat mij binnen een half uur verlost van de haat van een maatschappij die vind dat ik kies voor een uitkering, die durft te beweren dat ik niet wil werken. Misschien is dat wel mijn ideale toekomst. Een toekomst waarin de schuldigen beschuldigd worden. Een toekomst waarin mensen in hun waarde gelaten worden ook als ze het moeilijk hebben. Een toekomst waarin de mensen die door ons gekozen zijn om ons te besturen doen wat ze hebben gezegd voordat ze gekozen waren. Een toekomst waarin links, links blijft ook als ze de macht hebben. Heb ik verdorie toch een ideale toekomst. Ik ben benieuwd hoe ik dat met mijn professionele begeleider ga realiseren.
Alexsander Hesse 2017
Waar mijn angst voor ambtenaren vandaan komt:
Slechte communicatie. Maar ze draaien niets terug.
Dreigbrief. Zelfs thuis ben je niet veilig.
Extra schulden, niet aan te doen. Een nieuwe vordering.
Inhoud.
0 reacties